De politiek komt nauwelijks vooruit. Wetgeving is als goedkope appelstroop. Het ziet er niet uit, de appels zijn waarschijnlijk bespoten met de verkeerde pesticiden en het smaakt absoluut niet naar meer. Met andere woorden: de politiek is niet alleen traag, maar ook nog eens onsmakelijk. Ministers vliegen elkaar in de haren, presenteren vol bombarie oplossingen, maar zodra er iets op papier staat, blijkt het niet uitvoerbaar. Er wordt niet geluisterd. Niet naar elkaar, niet naar de praktijk. Of gunt men elkaar de oplossing gewoon niet?
Ik ben de draad allang kwijt en ik wacht – niet met geduld, want dat is op – maar met gespannen nieuwsgierigheid af tot dit kabinet valt. Arjen Lubach vatte het onlangs treffend samen in een filmpje over ‘Dick’. Aanrader.
Of ik nu schrijf over Prinsjesdag, een brief van Mona Keijzer of een akkoord op hoofdlijnen, je kunt mijn oude columns zo herplaatsen zonder dat het iemand het door heeft. Want er is letterlijk niks veranderd. Stikstof, PFAS, bouwend Nederland, permanente bewoning, energietransitie... noem maar op. De uitdagingen zijn bekend, maar oplossingen blijven uit. Hoelang blijft werkend Nederland nog geduldig? Wanneer wordt dit kabinet afgerekend? Of komen de ministers toch nog in actie?
We moeten bouwen. Letterlijk en figuurlijk. Niet alleen (recreatie)woningen, maar ook nieuwe recreatievoorzieningen, zwembaden, centra en ga zo maar door. De urgentie is hoog, de roep om actie nog hoger, maar er gebeurt niks. Wat ik zelf voel, valt misschien het beste samen te vatten in één woord: teleurstelling.
Excuses voor de wat sombere en eenvoudige toon van deze column, maar zodra de zon weer gaat schijnen in Den Haag, meld ik me direct. Want van de zon krijg ik energie.
Meer weten?
Als je vragen hebt of je wil sparren over de mogelijkheden voor jouw bedrijf, staan we graag voor je klaar. Neem geheel vrijblijvend contact met ons op voor meer informatie.
